четверг, 14 апреля 2016 г.

Համո Սահյան

Ես և բնությունը ներդաշնակ ենք

Մարդիկ և բնությունը շատ նման են իրար, իրար հետ կապված են: Բնությունը ստեղծել է բոլոր մարդկանց: Եթե մենք  մաքրենք, խնամեն շուրջը, բնությունը, ապա այն կպահպանվի: Սակայն կան մարդիկ, ովքեր աղտոտում, վնասում են բնությունը և դա սխալ է: Ո՞նց կարող է մարդ վնասել բնության, եթե բնությունն է մարդուն ստեղծել: Եվ ամենակարևորը այն է, որ եթե մարդը չլինի, ապա բնությունը նույնպես չի լինի: 

Ամպրոպից հետո

Ամպրոպի ժամանակ փոխվում է իմ տրամադրությունը, իմ ինքնազգացողությունը: Ամպրոպի ժամանակ ես շատ տխուր եմ լինում, իսկ երբ վերջանում է ամպրոպը, իմ տրամադրությունը բացվում է, ես ուրախանում եմ: Ամպրոպի ժամանակ ես անհամբեր սպասում եմ, թե երբ է եղանակը բացվելու, որ ընկերներիս հետ գնամ բակ խաղալու, ուրախանալու: Իմ տրամադրություն կախված է եղանակից ես շատ եմ սիրում տաք և արևային եղանակ: 


Ջրի պես 

Անձնավորման միջոցով հեղինակը ջրին ի՞նչ մարդկային հատկանիշներ է տվել: Որո՞նց հետ ես համաձայն, որոնց հետ՝ ոչ. հիմնավորիր:

Այդ բանաստեղծության մեջ հեղինակը մարդու բնավորության գծերի և հատկանիշների օգնությամբ ջրին է նկարագրում: Ես համաձայն եմ հեղինակի հետ, որովհետև ինչ-որ գրած էր բանաստեղծության մեջ կապված էր մարդու հետ: Բայց կան նաև մարդու այնպիսի հատկանիշներ, որ ջուրը դրանք չունի:


Եթե ջուր լինեիր, ինչպե՞ս կապրեիր — ստեղծագործական աշխատանք:


Եթե ես ջուր լինեի կապրեի շատ հանգիստ, խաղաղ: Հանգիստ կքչքչայի, մարդկանց ջուր կտայի: Կջրեի բնությունը` դաշտերը, ծաղիկները, ծառերը, բույսերը, որպեսզի նրանք աճեն, թարմանան: Երբեք չէի թողնի կեղտոտել ինձ, վնասել ինձ: Կհոսեի շատրվաններով, գեղեցիկ պարեր կբեմադրեի: Կճամփորդեի ծովերով, օվկիանոսներով, կողողեի ափերը, կմաքրեի: Կհոսեի ժայռերի միջով, ջրվեժի պես կթափվեի ներքև, քչքչան գետակի պես կգնայի և բնությանը, հողին կյանք կտայի: 



Համո Սահյան՝ Լուսաբաց



  • Քարերի տակ քնած դարերը վեր թռան — պատկերիր այս կտավը:
Այս արտահայտությունը կարդալիս պատկերացնում եմ մի կտավ, որտեղ պատկերված է մեր հին Հայաստանը, հինարի Հայաստանը: Այդ նկարի մեջ պատկերացնում եմ մեր հին եկեղեցիները, քաղաքները, մեր հին բանաստեղծներին և այլն: 

  • Հ.Սահյանի նման քո լուսաբացի դրվագները պատմիր — ստեղծագործական աշխատանք:
Գյուղում շատ հանգիստ եմ արթնանում, քան քաղաքում: Գյուղում ես արթնանում եմ թռչունների ծլվլոցից: Գյուղում շատ հանգիստ եմ արթնանում: Առավոտյան այնտեղ շատ խաղաղ, հանգիստ եղանակ է, թռչունները ծլվլում են, արևը շողում է, ծաղիկները, ծառերը ծաղկում են: Երեկոյան տեսնում եմ գեղեցիկ մայրամուտը, կարմիր արևը, արևի մայր մտնելը, իսկ գիշերը մայրամուտից հետո երկնքում երևում է փայփլուն աստղերը և այդ գեղեցիկ տեսարանը ինձ շատ դուր է գալիս:

среда, 13 апреля 2016 г.

Աթաբեկ Խնկոյան

Աթաբեկ Խնկոյան՝ վերլութություններ

Ես

Այս առակում խեցգետինը ուզում էր ազատվել, բայց ագռավը չէր թողում: Հետո խեցգետինը սկսեց  սեվեռել ագռավին և ազատվել նրանից:

Հպարտ աքլորը

Այս առակում հեղինակը ուզում է ասել, որ բավական չէ աքլորը մտնում է հարևանի բակը, բոլորին նեղացնում է, անկարգություն է անում, ինչի համար էլ պատժվում: 

Նապաստակները

Այս առակում նապաստակները մտածելով, որ գորտերը իրենցից վախկոտ են փրկվեցին: Նրանք գիտեին, որ գորտերը ավելի վախկոտ են քան իրենք և այդպես փրկվեցին: 

Մուկն ու կատուն

Այստեղ կատուն խորամանկություն է ուզում անել և ուտել մկանը, բայց մուկը չի համաձայնվում, որովհետև իր պապիկի փորձով գիտի, որ ծուղակն է ընկնելու, այդ պատճառով էլ հրաժարվում է: 

Խոզն ու ագռավը

Այստեղ ագռավը խոզին խելք է սովորեցնում: Առակում խոզը կաղին է ուտում և ծառը փչացնում, չհասկանալով, որ հենց ծառն է իրեն կաղին տալիս:   

среда, 6 апреля 2016 г.

Ռոդարիական օրեր

Ռոդարիական օրեր …

Կարդալ «Երիտասարդ խեցգետինը» հեքիաթը:

·         դուրս բերել այն արտահայտությունըորը համարում եք պատմության «մեխը»: Հիմնավորել ընտրությունը:

«Ուզում եմ սովորել քայլել առաջ, ինչպես գորտերը, ու թող պոչս կորցնեմ, եթե դա ինձ չհաջողվի» այս արտահայտությունը պատմության մեխն է, որովհետև մարդ եթե նպատակ էր դրել և որոշել է, որ պետք է դրան հասնի նա կանի այդ: Պատմության մեջ նույնպես այդպես է, նա ձգտում էր, որ կարողանար առաջ քայլել և վերջում դրան հասավ:

·         բնութագրիր ծեր խեցգետնինինչքանո՞վ է այն իրական

Նա իրական էր նրանով, որ ինքը երիտասարդ ժամանակ այդպես էր արել և մինչ հիմա մնացել էր մեն-մենակ, և նա ուզում էր այնպես անել, որ այդ խեցգետինը իր նման չդառնար: Ծեր խեցգետինը ժամանակին խիզախ է եղել իր նպատակով առաջ է գնացել, բայց վերջում զղջացել է իր արարքի վրա:

·         վերջաբանը համոզե՞ց ձեզինչու՞:

Ինձ վերջաբանը համոզեց, որովհետև խեցգետինը նպատակ դրեց և առաջ գնաց: Ճիշտ է պետք է մեծերին լսել, բայց մեկտեղ պետք է ձգտել հասնել նպատակին, ոչինչ եթե դժվարություններով հասնես, միևնույն է կարևորը նպատակին հասնելն է: Լավ է, երբ մարդ նպատակ է դնում և աշխատասիրությամբ հասնում դրան: 





Աղայանական ընթերցումներ- Նպատակ դաստիրակության

Աղայանական ընթերցումներ- Նպատակ դաստիարակության


Գլուխ Ա

Մարդկանց ստեղծում են մարմինը, միտքը և հոգին: Ղ. Աղայանը ասում է, որ դաստիրակության նպատակը պետք է լինի զարգացնել մարդուն: Դաստիրակության ամենակարևոր հատկություններից է` լինել առաքինի, խելոք և ուժեղ: Աղայանը ասում էր, որ կրթել, սովորեցնել, դրանք երկուսն էլ մտնում են դաստիրակության մեջ: Ճիշտ է, ես համաձայն եմ նրա հետ, ամեն ինչ մտնում է դաստիրակության մեջ՝ սովորեցնելը, կրթելը, զարգացնելը: Իմ կարծիքով դաստիրակության մեջ մտնում է նաև, մարդու բնավորությունը, մարդու պահելակերպը դիմացինի հանդեպ: Եվ ասեմ, որ դաստիրակի գործը այդքան էլ հեշտ չէ, նրանք այդքան տանջվում են, որ մարդուն աճեցնեն:

Գլու Բ

Ես համաձայն եմ Աղայանի հետ, մարդու մեջ կա մարմին, հոգի և միտք: Մարմինը, հոգին, միտքը կապված են միմյանց հետ, նրանք միասին մի եռանկյուն են: Եթե այդ երեքից մեկը չլինի մարդը կփոխվի, բնավորությունը կփոխվի: Եթե մարդու մեջ անհետանա հոգին, ապա մարդը բարի չի լինի, բարեհոգի չի լինի, սիրալիր չի լինի: Իսկ եթե միտքը անհետանա, մարդը կդառնա անխելք, ծույլ, ոչ մի բան չի մտածի: Իսկ վերջում եթե մարմինը անհետանա մարդը էլ գոյություն չի ունենա, կյանքից հեռացած կլինի: 

воскресенье, 20 марта 2016 г.

Չարենցյան օրեր

Չարենցյան օրեր

Եղիշե Չարենց` Տաղարան


Ինչքան որ հուր կա իմ սրտում — բոլորը քեզ.
Ինչքան կրակ ու վառ խնդում — բոլորը քեզ.—


Այս տողերում Չարենցը իր սերն ու զգացմունքներն է արտահայտում կնոջ հանդեպ:


Երազ տեսա. Սայաթ-Նովեն մոտս էկավ սազը ձեռին,
Հրի նման վառման գինու օսկեջրած թասը ձեռին,


Այս տողերում Եղիշե Չարենցը արտահայտում է իր հարգանքը և հիացմունքը Սայաթ Նովայի հանդեպ:


Աշխարհը մե բաղ է, գոզալ,— նստել ես դու բաղի մեջը,
Վարդ ես բացված՝ առավոտվա դրախտային շաղի մեջը,


Չարենցը այստեղ գովում է իր կնոջը: Ասում է. թե ինչ լավն է նա, ինչ գեղեցիկ է:

Հազար վարդ կբացվի աշխարհի մեջը,
Հ.ազար աչք կթացվի աշխարհի մեջը,
Հազար սիրտ կխոցվի աշխարհի մեջը


Այս տողերում Չարենցը ասում է, որ աշխարհում կծնվեն մարդիկ և կծնվի սեր:
Սակայն երբ խալխի քեֆերին ես անուշ տաղերս ասի՝
Ամառվա մրգերի նման անո՛ւշ է քո բառը, ասին։
Բայց խալխի անսիրտ քեֆերին ես տխուր, մենակ մնացի,
Ուզեցի թողնեմ-հեռանամ՝ հպարտ է ու չար է, ասին:


Այստեղ երբ Չարենցը մարդկանց իր երգով ուրախացնում էր, բայց իր հոգու խորքում տխրություն կար: Իսկ մարդիկ չէին հասկանում, թե ինչ կա Չարենցի հոգու խորքում: 



Եղիշե Չարենց՝ Ողջակիզվող ժողովածու

Ես կարծես դեռ ջահել եմ,
Ինձ կարծես հմայել են,
Եվ իմ սիրտը պահել է
Կրակները հին:

Այս տողերում Չարենցը, ասում է, որ նա ծերացել է բայց իր հոգու խորքում նա ջահել է: Իր հոգում, սրտում նա երիտասարդ է:

Հուզվում ու ծփում են օրերը,
Ինչպես իմ երգերը բոլոր,
Երբ քաղցր կարոտդ վառել է
Սրտիս մեջ նոր սեր ու օրոր:

Այս տողերում Չարենցը արտահայտում է իր կարոտը իր սիրած աղջկա հանդեպ:

Այնպես դու հեռացել ես, հեռո՛ւ ես,
Հեռո՛ւ է, հեռանում է պատկերդ:

Այստեղ նույնպես Չարենցը արտահայտում է իր կարոտն ու սերը: Նա կարոտում էր այն աղջկան, որն իրենից հեռու է:

Գնում եմ: Ո՛ւր եմ... Ինչո՞ւ: -
Շուրջս գալարք է հրի:
Շուրջս քայլերգ է հնչում: -
Հեռո՛ւ է տունս, հեռո՛ւ…

Այստեղ Չարենցը պատերազմի դաշտում կռիվ է տալիս և կարոտում է իր տունը:
Հուշի պես թել մի բարակ
Կապում է սիրտը իմ քեզ. -
Երկի՜ր իմ, սիրտդ արդյոք
Զգո՞ւմ է հուրը երգիս:

Այստեղ Չարենցը արտահայտում է իր սերը, նվիրվածությունը իր երկրի, հայրենիքի հանդեպ:


Եղիշե Չարենց՝ Ռուբայաթներ` ժողովածու


Ես քեզ ո՞նց, քեզ ո՞նց հասկանամ,


Ես քեզ ո՞նց ամփոփեմ ուղեղում իմ,
Երբ չեկած՝ դու արդե՛ն իսկ չկաս,
Բայց հար դու լինում ես— ու տևում ես:


Այստեղ, Չարենցը խոսում է վարկյանի մասին: Թե այն ինչ կարճ է և ինչ արագ է անցնում, որ չեն կարողանում իրեն բռնել: Բայց նաև մենք չենք կարող ասել, որ այն ընդհարապես չկա, քանի որ թեկուզ նա կարճ է, բայց միշտ էլ կա:


Նա կրկին ասում է.— «Գարունը
Ծաղկելու է էգուց վարդերով իր»։
Սակայն ո՞ր արևն է հուրհուրում այդ
Եվ ո՞վ է այդ նո՜ր արտևորը...


Իմ կարծիքով այս տողերը աշխարհի մասին է: Ասում է, որ շուտով գարուն է գալու, ծաղիկները ծաղկելու են, արևն է դուրս գալու:


Դու ամե՛ն վայրկյան քեզ ժխտում ես
Ու այդպես ժխտելով՝ հաստատում.
Պարտըվում ես դու քեզ ու հաղթում ես,
Սակայն մի՛շտ՝ այդ դո՛ւ ես — ու դո՛ւ:


Չարենցը խոսում և սիրում է այն մարդկանց, ովքեր ինքնուրույն են հասնում իրենց նպատակին՝ առանց վախենալու պարտվելուց, սխալվելուց, քանի որ վերջում հաղթանակն է:   


Դու հարուստ չե՛ս եղել երբեք,— դու կյանքում միայն աշխատել ես.
Դու ունես մկանուտ ձեռքեր,— դու կյանքում միայն աշխատել ես,
Դու փոխում ես նյութը, բնությունը, դու գիտես, որ ամե՛ն ինչ փոխվում է.—
Կհնձե՛ս դու մի օր կյանքի բերքը— դու կյանքում միայն աշխատել ես։


Այս տողերում Չարենցը ուզում է ասել, որ առանց աշխատելու դու հաջողությունների չես հասնի: Չարենը գովերքում է, փառաբանում է աշխատանքը: Այսինքն՝ եթե ինչ-որ բանի հասնես, ինչ-որ գագաթնակետի հասնես՝ իմացիր, որ դա քո աշխատելու շնորհիվ է:


Քեզ տրված է կյանքը, որ լինես՛— ու ոչինչ երազ չթվա,
Որ կյանքում քո կյանքը շինես— ու ոչինչ երազ չթվա.
Քեզ գերում է ընթացքը այս տաք, բայց տեսնո՞ւմ ես դու այն, որ գալիս է,
Գալիս է իր գալիքը հինե — ու ոչինչ երազ չթվա։


Այստեղ Չարենցը ասում է, որ երբ մարդ ծնվում է, ունենում է իր կյանքը, իր երազը, երազանքը, հաջողությունները: Բոլորն էլ հաջողությունների հասնում են, իր ուզածին հասնում են: Մարդկանց երազանքները նույնպես կատարվում են: Հենց մարդիկ են ստեղծում իրենց կյանքը, ստեղծում են իրենց մտքերը, շրջապատը: Մարդ պետք է վայելի իր կյանքը, որ հետո երազ չթվա: Այսինքն՝ ամեն ինչ իրական է, երազ չէ:

Հասարակագիտական նախագիծ

Հասարակագիտական նախագիծ

Նախնադարյան մարդիկ և նրանց աշխատանքը
Խորհդատու ` Աշոտ Տիգրանյան
Թարգմանությունը`Մերի Կարապետյան, Գայանե Օհանյան
Աղբյուրը ` http://www.urantia.ru/book/Paper69.asp#p773

Նախնադարյան մարդը ժամանակի ընթացքում հանդիպեց իր համար այնպիսի մի սարսափելի բանի, որը կոչվում էր սով: Նա ժամանակի ընդացքում սկսեց սովորել կենդանիներից և տարվա ընթացքում պաշարներ հավաքել սև օրվա համար: Այն պահից, երբ նախնադարյան մարդը դարձավ տնտեսող և նրա մոտ առաջացավ հասարակ մտքեր, նա սկսեց ունենալ  դժվարություններ, կորուստներ և դժբախտություններ: Նա ստիպված էր պայքարել սննդի համար ամբողջ կենդանական աշխարհի հետ: Դժվար մենամարտը դրդում է մարդուն հավասարվել կենդանու մակարդակին, քանի որ աղքատությունը նրա գերիշխող վիճակն է, իսկ հարստությունը բնության պարգև չի, այն տրվում է դժվարությամբ, խելքի և կազմակերպվածությամբ շնորիվ: Նախնադարյան մարդը սկսեց հասկանալ միասնականության կարևորությունը: Միասնական դառնալով նրանք սկսեցին կիսել աշխատանքը, որի ընթացքում նրանք խնայում էին իրենց ժամանակը: Նախնադարյան մարդը չէր սիրում կատարել ծանր աշխատանք և եթե նրան լուրջ վտանգ չէր սպառնում, նա չէր շտապում, միայն ժամանակի ընթացքում պայքարելով ապրելու և գոյատևելու համար, կյանքը նրան սովորեցրեց սիրել աշխատանքը: Աշխատանքն է, որ մարդուն և կենդանիներին տարբերում է միմյանցից:
Աշխատանքը բաժանվում էր հետևյալ կերպ: Կանանց աշխատանքը երեխաներին պահելն էր, քանի որ կանայք ավելի շատ էին սիրում զբազվել երեխաներով քան տղամարդիկ: Իսկ տղամարդիկ դարձան որսորդներ և զինվորներ, երբեմն տղամարդիկ եսասիրաբար ընտրում էին ամենահաճելի աշխատանքը, թողնելով կանանց առօրյա աշխատանքի դժվարությունների մեջ:
Հիվանդները և տարեցները զբավում էին աշխատանքային գործիքներ և զենքեր պատրաստելով:


Первобытные и их труд 

Первобытные промыслы постепенно возникли как гарантия от ужасов голода. Уже в глубокой древности человек стал учиться у животных, в урожайный год запасавших пищу на черный день.
До того, как древний человек стал бережливым и у него появились примитивные промыслы, обычной участью племени были лишения и страдания. В древности человек был вынужден бороться за пищу со всем животным миром. Тяготы борьбы неизменно выталкивают человека на уровень животного; бедность является его естественным и преобладающим состоянием. Богатство — не природный дар; оно дается трудом, знаниями и организованностью.
Первобытный человек быстро осознал преимущества объединения. Объединение вело к организации, а первым следствием организации стало разделение труда, что сразу же привело к экономии времени и материалов. Это разделение труда являлось следствием вынужденной адаптации — пути наименьшего сопротивления. Первобытные дикари никогда не работали с радостью и желанием. Для них подчинение диктовалось необходимостью.
Первобытный человек не любил тяжелого труда, и если ему не грозила серьезная опасность, он не торопился. Временной фактор труда — представление о совершении определенной работы за определенный промежуток времени — является целиком современным понятием. Древние люди никогда не спешили. Только двойное воздействие напряженной борьбы за существование и постоянно растущего уровня жизни приучило пассивные от природы древние расы к трудолюбию.

1. Специализация по половому признаку. Занятия женщины определялись присутствием ребенка; женщины по своей природе больше любят детей, чем мужчины. Так женщины начали выполнять рутинную работу, а мужчины стали охотниками и воинами с четко разграниченными периодами труда и отдыха.
На протяжении всех веков существовали табу, удерживавшие женщину в строго определенных рамках. Мужчина предельно эгоистично выбирал себе самую приятную работу, оставляя женщине тяжкий повседневный труд. Если мужчина всегда стыдился женского труда, то женщина с готовностью выполняла мужскую работу. Однако, как ни странно, и мужчины, и женщины сообща трудились над созданием и обустройством своего дома.
2. Изменения вследствие возраста и болезней. Эти различия обусловили еще один вид разделения труда. Уже в глубокой древности старикам и калекам приходилось заниматься изготовлением орудий труда и оружия. Позднее их стали направлять на строительство оросительных сооружений.

Kepp fit and be halthy!


         Kepp fit and be halthy!

Our English teacher gave us a project “Keep fit and be healthy” and so we are growing a Hypericum in our class. There are the seeds we grew together in our little warm greenhouse. Every day we water our seeds to make them grow. But once an unknown human being watered our seeds, so they were spoiled. But as we took care of them they became healthy again. Our project is going to be continued.



Թումանյանական օրեր

Թումանյանական օրեր


Հովհաննես Թումանյան՝ «Սուտասանը»




Հովհաննես Թումանյան 

Թումանյանն՝ ընտանիքում

Մայրիկս շատ է սիրում Հովհաննես Թումանյանին: Շատ է սիրում Հովհաննես Թումանյանի հեքիաթները, բանաստեղծությունները, պատմվածքները: Հեքիաթներից հատկապես սիրում է «Պոչատ աղվեսը» և «Ծիտը»: Եղբայրս հեքիաթներից շատ է սիրում «Անխելք մարդը»: Տատիկս Հովհաննես Թումանյանի քառյակներն է հավանում: Իսկ հայրիկս շատ է սիրում Հովհաննես Թումանյանի «Անուշ» պոեմը և լսում է Արմեն Տիգրանյանի գրած օպերան: Հովհաննես Թումանյանի ստեղծագործություններից սիրում հայրիկս սիրում է «Գիքորը » «Համբերաքի չիբուխը» «Փարվանան» և «Շունն ու կատուն», իսկ հեքիաթներից սիրում է «Խելոքն ու հիմարը»: Փոքր ժամանակ իմ ընտանիքի բոլոր անդամները սովորել են Հովհաննես Թումանյանի բոլոր բանաստեղծությունները, առակները, հեքիաթները, պոեմները, քառյակները և բոլորն են հավանե; են: Եվ այսքանից հետո, պարզ է չէ՞, որ մենք բոլորս թումանյանասեր սեբատսացիներ ենք: 


Թումանյանը՝ ընկեր 

***
Ի՞նչ իմանաս ըստեղծողի գաղտնիքները անմեկին. 
Ընկեր տըվավիրար կապեց էս աշխարհքում ամենքին.

Բանաստեղծին թողեց մենակմե՛ն ու մենակ իրեն պես,
Որ իրեն պես մըտիկ անի ամեն մեկին ու կյանքին

Այս քառյակում հեղինակը Աստծուն և բանաստեղծին նմանեցնումէ իրարՆա ասում էոր երկուսն էլ մենակ են, և նրանց գործը ուրիշներին օգնելու մեջ է:

***
Ո՜նց է ժպտում իմ հոգին
Չարինբարուն,― ամենքին.
Լույս է տալիս ողջ կյանքիս
Ու էն ճամփիս անմեկին։

Այս քառյակի խորհուրդը այն էոր մարդ պետք է լինի միշտժպտերեսԺպտա բոլորինթեկուզ չարին, բարունորովհետև եթեժպտասապա կյանքդ կդառնա ավելի լավըավելի պայծառ:

***
Զուր եմ փախչումինձ խաբում,
Հազար կապ է ինձ կապում.
Ամենքի հետ ապրում եմ,
Ամենքի չափ տառապում

Այս քառյակի խորհուրդը այն էոր մարդ չի կարող մենակ լինել, չի կարող փախչել մարդկանցից, անգամ՝ իրենից, քանի որ նա բոլորիկողքին էԻր հարազատներիընկերներիընտանիքի և բոլորմարդկանց հետ է, հազար ու մի տեսակ թելերով կապված է նրանց հետ: Բոլորի հետ ուրախանում է, ամեն մեկի հետ՝ տխրում: Մարդապրում է ամենքի հետ: 

***
Հե՛յ ագահ մարդհե՛յ անգոհ մարդմիտքըդ երկարկյանքըդ կարճ
Քանի՛ քանիսն անցան քեզ պես, քեզնից առաջ, քո առաջ.Ի՛նչ են տարել նըրանք կյանքից, թե ի՜նչ տանես դու քեզ հետ,Խաղաղ անցիր, ուրախ անցիր երկու օրվան էս ճամփեդ: 

Այս քառյակի խորհուրդն այն է, որ մարդ պետք է խաղաղ և երջանիկ ապրի: Կյանքը շատ կարճ է, և այդ պատճառով էլ մարդ պետք է ապրի առանց չարի և առանց կռվի:

***
Քանի՛ ձեռքից եմ վառվել,Վառվել ու հուր եմ դառել,Հուր եմ դառել՝ լույս տըվել,Լույս տալով եմ ըսպառվել: 

Քառյակի խորհուրդը այն է, որ մեծ հաջողությունների հասնում են դժվարություններ հաղթահարելով:  Այդ հաջողությունը նորից վերադարձվում է մարդուն: 


Հովհաննես Թումանյան` հեքիաթներ

Պոչատ աղվեսը

Աղվեսը իր պոչը վերադարձնելու համար, տանջվեց, բոլորի ցանկացած իրերը տվեց իրենց:  Կալվորն էլ զղջաց նրան և կուտ տվեց, և կալվորի շնորհիվ աղվեսը կարողացավ իր պոչը վերադարձնել:

Խոսող ձուկը

Այս հեքիաթը մեզ ասում է, որ մարդ պետք բարի և կամեցող լինի, և անշահախնդիր լավություն անի մարդկանց: Այդ դեպքում անպայման իր լավության դիմաց փոխհատուցում կստանա: Ինչպես ասում է. «Լավություն արա, գցի ջուրը»:  Ես համաձայն եմ հեղինակի հետ, մարդ եթե ինչ-որ մեկին լավություն է անում չպետք է անհամբեր սպասի, որ իրեն էլ լավություն անեն:

Ծիտը

Այս հեքիաթում հեղինակը ասում է, որ եթե մարդկանց լավություն են անում, օգնում են չպետք է պահանջեն, որ լավությամբ իրեն պատասխանեն: Երբ լավություն ես տալիս մեկին, չպետք է երեսով տաս:  

Սուտասանը

Թագավորը վստահ էր իրենից խելացին չի գտնվի, դրա համար հրաման տվեց: Չհասկանալով, որ միշտ էլ կարող է գտնվել մեկը, թեկուզ նա լինի աղքատ, ով կարող է ավելի խելացի լինել իրենից: Իր մեծամտության պատճառով թագավորը պատժվեց: Այսինքն մարդիկ չպետք է մեծամիտ լինեն և համարեն իրենց ամենախելացին ու ամենալավը:

Անբան Հուռին

Իմ կարծիքով բոլոր մարդկանց բախտը կարող է բերել: Այս հեքիաթում հեղինակը ուզում է ասել, որ մարդ չպետք է ծույլ լինի, այլ աշխատասեր լինի, հոգատար, բարի: Եթե այդպես լինի, ապա այդպիսի մարդկանց բախը միշտ կբերի:  
 


Թումանյանը՝ հեքիաթագիր

Հովհաննես Թումանյան 《Ձևն ու հոգին》վերլուծություն

Եթե ուզում ես իմանալ դիմացինին, պետք է իմանաս ներսում,հոգում նա ինչպիսին էԿարևոր չէ արտաքինը կարևորը թե մարդ հոգով ինչպիսին է: Պետք է հետևեն իրենց արարքներին, գործերին: Հոգով լավ մարդիկ միշտ էլ շրջապատված ենընկերներովնրանք բարի ենընկերասերհոգատարմեծամիտչենպարզ են ու ազնիվ: Մարդիկ արտաքինով են որոնում նրա կյանքը, բայց ոչ միայն արտաքինով պետք է նայել, այլ նաև հոգով: Կան մարդիկ, որ իրենց արտաքինով շատ գեղեցիկ են, բայց հոգով շատ վատը, չարը: Եթե աշխարհում հոգու դատողությունը վերանա մարդիկ իրենց կսկսեն երևակայել, իրենց կհամարեն ամենալավը:  


Հովհաննես Թումանյան 《Դառնացած ժողովուրդ》վերլուծություն

Հ. Թումանյանը ուզում է ասել, որ կան մտածմունքներ, որոնք ծանր հիվանդության նման են, և պետք է հաղթահարել նրանց և պայքարել դրանց դեմ, այլ ոչ թե ընդունել, հանձնվել: Մարդ չպետք է նախանձ լինի, չարությամբ լցված լինի շրջապատի նկատմամբ, հատկապես այն մարդկանց, ովքեր հաջողություններ են ունենում կյանքում: Մարդ պետք է ապրի իր կյանքով և հպարտան ոչ միայն իր հաջողություններով, այլ նաև ուրախանա ուրիշների հաջողությունների համար, չպետք է նախանձով ու չարությամբ լցվել մարդկանց նկատմամբ: Թումանյանը նկատի ունի, որ մարդկանց մեջ նախանձը, թշնամությունը, կեղծիքը այնքան խորն են արմատացած, որ նման են հիվանդության և մարդիկ պետք է ձեռբազատվեն այդ հիվանդությունից: Թումանյանի ժամանակներից մինչ հիմա շատ քիչ բան է փոխվել: Այսօրվա մարդիկ չկամ են դարձել, չեն ուրախանում ուրիշի ուրախությունով, փորձում են միայն դիմացինի վատը տեսնել: Պետք է մարդիկ սկսեն միմյանց հարգեն, սիրեն, օգնեն միմյանց: Իսկ եթե բոլորը փորձեն այդպես ապրել, միգուցե ինչ-որ բան այսօր կփոխվի:

Հովհաննես Թումանյան 《Անկեղծ չենք》վերլուծություն

Հ. Թումանյանը ուզում է ասել, որ մարդ պետք է անկեղծ լինի: Մարդ պետք է անի ու ասի այն ինչ կամենում է, ցանկանում է, զգում է: Այդ խնդիրը վնասում է հասարակությանը, մարդկանց գցում է խաբեության, մոլորության մեջ: Մարդիկ փորձում են հավատալ ու ապրել այդ հավատքով, բայց երբ հասկանում են, որ խաբվել են, հուսահատվում են, հիասթափվում: Իմ կարծիքով շատ քիչ բան է փոխվել Թումանյանի ժամանակներից մինչ հիմա: Համարյա թե նույն խնդիրները առկա են այսօր: Այսօր մարդիկ պետք է փորձեն իրար հարգեն, անկեղծ լինեն մեկը մյուսի նկատմամբ, բարեհոգի լինեն, խաբեությամբ չզբաղվեն: Եթե բոլորը փորձեն այդպես ապրել, միգուցե ինչ-որ բան այսօր կփոխվի: 

Թումանյանն՝ ընտանիքում


Մայրիկս շատ է սիրում Հովհաննես Թումանյանին: Շատ է սիրում Հովհաննես Թումանյանի հեքիաթները, բանաստեղծությունները, պատմվածքները: Հեքիաթներից հատկապես սիրում է «Պոչատ աղվեսը» և «Ծիտը»: Եղբայրս հեքիաթներից շատ է սիրում «Անխելք մարդը»: Տատիկս Հովհաննես Թումանյանի քառյակներն է հավանում: Իսկ հայրիկս շատ է սիրում Հովհաննես Թումանյանի «Անուշ» պոեմը և լսում է Արմեն Տիգրանյանի գրած օպերան: Հովհաննես Թումանյանի ստեղծագործություններից սիրում հայրիկս սիրում է «Գիքորը » «Համբերաքի չիբուխը» «Փարվանան» և «Շունն ու կատուն», իսկ հեքիաթներից սիրում է «Խելոքն ու հիմարը»: Փոքր ժամանակ իմ ընտանիքի բոլոր անդամները սովորել են Հովհաննես Թումանյանի բոլոր բանաստեղծությունները, առակները, հեքիաթները, պոեմները, քառյակները և բոլորն են հավանե; են: Եվ այսքանից հետո, պարզ է չէ՞, որ մենք բոլորս թումանյանասեր սեբատսացիներ ենք: